Joey van Tilburg

Mijn naam is Joey van Tilburg. Geboren in 1986 in Nederland, Gouda.

Ik ben…

Een denker, reiziger , wandelaar, buitenmens, gamer, kennis- en waarheidszoeker;

Verliefd op de natuur, dieren, lange diepe gesprekken, lezen, beweging, filosofie, avonturen en het leven;

Ik heb psoriasis, periodes waarin ik me rot voel – met een geest die af en toe naar de afgrond dwaalt, en een sterk onderbuik gevoel dat ik probeer te volgen en me helpt om door het leven te navigeren;

Ik gebruik mijn empathie, hoog gevoeligheid en levenservaringen om mijn perspectief en werk verder te verbeteren;

Ik heb liever verhalen te vertellen dan dingen om te laten zien. Maar bovenal ben ik een mens, net als jij.

————

Ik begon mijn professionele carrière bij een Nederlandse Sportacademie, waar ik mijn interesse ontwikkelde voor de functionaliteit van het menselijk lichaam en gezondheid. Tijdens mijn studie begon ik te werken als instructeur bij een plaatselijke sportschool waar ik de kans kreeg om me te ontwikkelen tot personal training, life(style)coaching en management. 12 jaar lang heb ik me op deze gebieden verder ontwikkeld tot ik op 28-jarige leeftijd mijn eigen bedrijf startte als personal trainer. Ik kon eindelijk meer zinvolle tijd met mijn klanten doorbrengen. Hierdoor begon ik een patroon te zien in de problemen van mijn cliënten en die van mezelf. Op het eerste gezicht waren de meeste problemen te vinden in levensstijlkeuzes, maar het was slechts een symptoom van iets groters. De grotere problemen werden opzettelijk genegeerd of zelfs helemaal niet opgemerkt. Dat fascineerde me en het was ook een bron van frustratie. Ik had veel vragen; Waarom was dit gedrag aanwezig? Waarom wilde niemand beter worden? Waarom werd dit als normaal geaccepteerd? Wat waren de echte oplossingen? Waarom was er een systeem dat dit mogelijk maakte? Wat miste ik? Deed ik hetzelfde?

Van jongs af aan heb ik last van angsten, terugkerende depressieve perioden met suïcidale neigingen, slecht stressmanagement, een chronisch huidprobleem dat zich manifesteerde toen ik begin twintig was en een altijd aanwezige eenzaamheid. Meestal negeerde ik de problemen, sloot ik me af, ontwikkelde ongezonde gewoonten, werkte veel en hoopte dat het beter zou worden. Dit was het recept voor jaren van vaagheid, ongezonde relaties en gemiste kansen. Al die tijd probeerde iets mijn aandacht te trekken, maar ik luisterde niet, in plaats daarvan speelde ik liever het slachtoffer. De dingen die ik tegen kwam in me werk, de frustraties, waren dus voornamelijk de frustraties omtrent mezelf!

Na de breuk met mijn verloofde in 2017 begon ik te doen wat ik altijd deed, meer werken en het vergeten. Van de buitenkant leek alles in orde, de zaken gingen goed en ik had mijn eigen trainingsfaciliteit. Maar onder de oppervlakte etterden de dingen die eind 2018 zijn tol begonnen te eisen. Waarom gebeurde dit weer?

Dit is waar mijn volgende hoofdstuk begint, en ik noem het een periode van zingeving. Want om eerlijk te zijn had mijn leven tot nu toe helemaal geen echte betekenis, geen doel. Ik leefde op de automatische piloot en deed steeds dezelfde dingen. Daarnaast snapte ik de wereld om mij heen niet en als mensen het mij probeerden uit te leggen, voegden ze alleen maar meer verwarring toe aan de mix. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb ook veel goede, leuke en liefdevolle ervaringen gehad.

Ik besloot om het zelf te proberen te begrijpen, tijd om in de problemen te duiken, de dingen onder ogen te zien die ik jarenlang negeerde en te zien wat er aan de andere kant was. Ik nam contact op met een vriend van mij in Noorwegen en ontwikkelde een plan voor een roadtrip. Begin 2019 heb ik een minivan omgebouwd tot camper, alles achtergelaten en vertrokken. Alleen op pad met mezelf, mijn gedachten, onderdrukte emoties en nergens om heen te vluchten. Dit was een moeilijk maar noodzakelijk proces, waar dingen logischer begonnen te worden. Ik realiseerde me dingen over mezelf, over de wereld, over deze realiteit, over het universum. Hierdoor veranderde er iets in mij, waardoor ik meer kon ontspannen, mezelf kon zijn en meer van het leven kon genieten.

Er gebeurde iets vreemds tijdens die weken die ik in de samenleving doorbracht. Binnen een paar dagen begon ik een verandering van binnenuit op te merken en niet ten goede. Ik was er nieuwsgierig en boos over! Wat was dit met de samenleving dat me terugtrok tot zelfvernietigend gedrag? Waarom heb ik het toegestaan? Waarom was het overal om mij heen? Wat zorgde ervoor dat deze gevoelens van de ene op de andere dag verdwenen zodra ik terug de natuur in ging.

Om alle punten met elkaar te verbinden, begon ik veel tijd te besteden aan het lezen van boeken, het luisteren naar podcasts, het bekijken van video’s, het luisteren naar willekeurige mensen die ik ontmoette, begon ik meer zinvolle gesprekken te voeren en deed ik ervaringen op vanuit zoveel mogelijk verschillende perspectieven. Terwijl ik door dit proces ging, begon ik een transformatie op te merken. Alsof ik een ander bewustzijnsniveau heb geopend. Ik begon te zien dat er een onbalans in mij was en ik kon het ook bij anderen zien. Met dit bewustzijn waren mijn vragen van een andere toon, los van de slachtoffermentaliteit. Later realiseerde ik me dat de onbalans tussen het ego en het grotere bewustzijn is. Bewustzijn probeerde me iets te vertellen, maar het ego deed me de andere kant op kijken. Dit besef was het ontbrekende stukje van de puzzel en verklaarde de meeste van mijn ervaringen. In de natuur voel ik me meer thuis omdat de balans tussen ego en bewustzijn vanzelf hersteld is. Het brengt me echt weer in balans. Tijdens deze periodes maak ik me geen zorgen over tijd, geld, status of andere trivialiteiten, ik ga met de stroom mee en verwonder me constant over de schoonheid van de natuur.  Hierdoor kon ik beter voor mezelf zorgen. De eerste keer dat dit bewustzijn zich voordeed, had ik dat bekende ‘aha’-gevoel!

Deze realisaties hebben mijn problemen niet opgelost, ik ben er nog steeds dagelijks mee bezig, maar het bracht me op een pad dat voor het eerst logisch was en gaf me de juiste tools om iets voor mezelf te doen en anderen te helpen de menselijke ervaring leuker. Dit besef voelde als een enorme opluchting, gaf me de verantwoordelijkheid om dit hervonden evenwicht te bewaren en het maakte me enthousiast voor nieuwe avonturen.